Jan Vanstechelman is een autodidact en een Daltonist, dus hij ervaart kleuren op een andere manier.

De enige manier waarop Jan als kind kon stilzitten, was met potlood en papier. Al snel ontdekte hij dat hij een gave had, maar kunstschool was geen optie vanwege zijn kleuren ‘defect’. Daardoor werd hij gedwongen om zijn talent in z’n eentje te ontwikkelen.

De drang om te schilderen en te tekenen was overweldigend. Gelukkig merkte de lesgever waarvan Jan leerde etsen zijn gave op en gaf hem de vrijheid om volledig zijn eigen gang te gaan. Dat was een enorme motivatie om door te zetten.

Daarnaast ontmoette Jan Walter Selenuk, een Canadese schilder die in Antwerpen werkt. Deze leerde hem – in 15 minuten (!) – de basisvaardigheden van het opzetten van verf en het weer weghalen met terpentine.

De volgende dag maakte Jan een werk dat zijn leven op z’n kop zette. Hij had zijn roeping gevonden en er was geen houden meer aan. De afbeeldingenmaker en gedachtenprinter in hem waren niet meer te stuiten.

Kort daarna kwam de schuifpuzzel op z’n pad, een creatie van de beroemde schaker Samuel Lloyd. Wat Jan aantrok in dit medium was dat het ervoor zorgt dat de kijker actief kan deelnemen aan de ervaring. Gefascineerd door het enorme aantal combinatiemogelijkheden, creëerde hij de grootste schuifpuzzel ter wereld, bestaande uit 493 stukken.